Biografi Malik Ben Nabi
22:11
Malik Bennabi (1905-1973 CE / 1325-1393 IE) adalah salah satu pemikir Islam yang paling penting dalam dunia moden. Malah, mengenai konsep sejarah dan tamadun, dia dianggap pemikir Islam yang terbesar sejak zaman Ibn Khaldun. Muhammad Tahir al-Mesawi menganggap beliau sebagai salah satu daripada beberapa pemikir asal ummah Islam telah dihasilkan pada abad ke-20. [1]
Sepanjang hayatnya, Bennabi telah cuba untuk mencari punca masalah dan kemunduran yang dihadapi oleh ummah Islam. Dia diperhatikan dan dianalisis sejarah untuk memahami undang-undang di sebalik kebangkitan dan kejatuhan tamadun. Kegagalan beberapa tokoh terkemuka di dunia Islam di zaman untuk menyelesaikan masalah Islam yang mendorong beliau untuk memegang tugas dan menawarkan penyelesaian sendiri. Melalui kertas kerja ini kita akan membincangkan pemikiran dan konsep mengenai sejarah dan tamadun.
Kehidupan dari Bennabi
Algeria telah diduduki oleh Perancis sejak 1830. Ia telah dimulakan oleh pendaratan 3,700 tentera Perancis di teluk Sidi-Ferruch pada 14 Jun 1830. [2] pendudukan Perancis di Algeria tidak meliputi seluruh kawasan di awal mula di rantau ini. Perancis menduduki seluruh bahagian Algeria sekurang-kurangnya melalui empat peringkat. [3] Ia telah menyiapkan penaklukan pada tahun 1907, apabila Bennabi adalah masih di peringkat awal zaman kanak-kanaknya.
Malik Bennabi dilahirkan di Constantine, Algeria, pada 1 November tahun 1905. Beliau mempunyai tiga adik-beradik dan satu-satunya anak dalam keluarga. Beliau telah diterima pakai oleh bapa saudaranya pada zaman kanak-kanaknya, tetapi kemudiannya dibawa kembali kepada keluarganya di Tibissa selepas kematian bapa saudara. Bapanya adalah seorang lelaki yang berpendidikan. Kemudian, beliau amat digalakkan Malik untuk belajar di Perancis dan ditaja dia untuk ini.
Bennabi telah ditutup kepada nenek yang merupakan perawi tercinta kepada cucunya. Dia digunakan untuk mendengar cerita-cerita dongengan daripada dia. Cerita dongeng memainkan peranan penting dalam memindahkan nilai, idea dan kepercayaan di Afrika Utara pada masa itu. Itu adalah sekolah pertama, yang telah mempengaruhi, dibentuk dan dibangunkan keperibadiannya.
Di bawah penjajahan Perancis, banyak keluarga Algeria, termasuk keluarga Bennabi itu, hidup dalam kemiskinan. Bapanya tidak boleh mendapatkan pekerjaan selepas dia berpindah ke keluarga isterinya di Tibissa dan isterinya terpaksa bekerja untuk keluarga. Walau bagaimanapun sukar, mereka masih memberi perhatian kepada pendidikan Bennabi. Mereka menghantar Bennabi ke sekolah al-Quran (Kuttab) di bandar. Sekali, ibunya tidak mempunyai wang untuk membayar yuran pendidikan dan dia memberikan katil sendiri kayu bagi pembayaran bulan yuran pengajian beliau.
Keadaan itu bertambah buruk apabila Perang Dunia Pertama berlaku. Oleh kerana ini, Bennabi telah dibawa kepada Constantine untuk hidup dengan isteri bapa saudara yang besar dan untuk meneruskan pengajian. Di bandar ini, Bennabi mempunyai peluang untuk berkomunikasi dengan datuknya, yang telah kembali dari Tripoli selepas pencerobohan Itali. Beliau pernah mendengar datuknya mengadu tentang masalah sosial dan ekonomi di Algeria. Ini mungkin menjadi interaksi pertama dengan idea yang melahirkan realiti yang dihadapi oleh ummah. Kemudian, Bennabi teringat memori ini di samping mencerminkan masalah kontemporari kaumnya.
Semasa sekolah rendah, Bennabi telah mencapai skor yang tinggi tentang peperiksaan akhir dan juga ujian lain yang diadakan oleh pihak sekolah, tetapi dia tidak pernah menerima gred tertinggi dalam kelasnya. Beliau percaya ini adalah hasil daripada diskriminasi kaum yang diamalkan oleh Perancis di sekolah itu dan juga dalam banyak kes lain. Layanan yang tidak adil telah mendorong Bennabi mencabar Barat intelektual dan beliau merancang untuk meneruskan pendidikan beliau.
Pada tahun 1921, Bennabi telah dipindahkan ke Madrasah Constantine. Madrasah ini telah ditemui untuk membina satu kelas birokrat dan digunakan Perancis dan Bahasa Arab sebagai bahasa pengantar. Beliau menikmati kelas bahasa dan sastera Perancis dan membaca novel Jules Verne dan lain-lain penulis Perancis. Terdapat dua buah buku, yang amat dipengaruhi beliau dalam tempoh ini. Mereka itulah John Dewey Bagaimana Kami Think? dalam penterjemahan Perancis dan L'Courtellemont, Histoire sociale de l'humanite '. Bennabi juga dikaji dari Sheikh Maulud Ben Mawhub di sekolah ini. Ben Mawhub adalah bekas seorang mufti Constantine dan pada masa yang sama adalah seorang peguam bela untuk kemajuan, sains moden, dan idea Eropah.
Semasa belajar di sekolah, Bennabi menggunakan masa untuk belajar bahasa Arab di Masjid Agung Constantine. Beliau menyertai bulatan mengajar di masjid ini, yang diajar oleh Shaikh Abdul Majid yang sangat kritikal kepada perintah sufi dan dasar kesat kerajaan kolonial. Ini merupakan satu lagi watak yang mempengaruhi Bennabi dalam membangunkan pendekatan yang kritis terhadap realiti. Dengan mempelajari bahasa Arab, Bennabi mendapati dirinya tertarik ke dalam dunia puisi Arab. Dia diperkenalkan kepada puisi klasik jahiliah, Umayyah dan 'Abbasiyyah tempoh, serta moden yang ditulis oleh Jibran, Hafiz Ibrahim, Rusafi dan al-Manfaluti.
Antara rujukan tentang Islam yang pertama ialah Encik Ahmad Riza La Faillite semangat de la politique occidentale en Orient, al-Kawakibi Umm al-Qura, Isabella Eberhardt L'bonj Chaude de l-Islam dan Muhammad 'Abduh Risalat al-Tawhid. Beliau berinteraksi dengan pengikut Benbadi di kedai kopi Ben Yamina dan menjadi lebih dan lebih mengetahui dengan idea-idea reformis Islam.
Tempoh ini adalah satu ketika yang sangat kaya dengan kehidupan Bennabi. Beliau belajar langsung dari beberapa ulama reformis atau secara bebas melalui buku. Beliau telah menghadiri pengajian formal di dalam kelas dan di dalam masjid serta perbincangan tidak formal di kedai kopi. Ini berbentuk semua perkembangan intelek dan dia menyedari tentang perubahan sosial dan budaya berlaku di negara itu.
Bennabi berumur 20 tahun pada tahun 1925 apabila beliau lulus dari sekolah menengah dan beliau masih tidak mempunyai rancangan yang jelas mengenai masa depannya. Dia pergi ke Perancis, bekerja dari satu syarikat ke syarikat yang lain sehingga akhirnya berakhir dalam syarikat bir di mana beliau berputus asa dan mengambil keputusan untuk kembali ke tanah airnya. Dia jijik dengan keadaan dia diperhatikan secara langsung di mana pekerja-pekerja Algeria telah dieksploitasi oleh syarikat-syarikat Perancis. Di Algeria, dia bekerja untuk mahkamah sebagai pembantu dan kemudian sebagai ahli rasmi. Pada masa ini, beliau juga cuba untuk menyebarkan idea-idea reformis di rantau ini.
Pada tahun 1930, Bennabi memutuskan untuk pergi ke Bahasa Perancis lagi, kali ini untuk meneruskan pengajian. [4] Beliau kewangan disokong oleh keluarga sederhana untuk ini. Dia cuba untuk menyertai Pusat Pengajian Bahasa Oriental (L'Ecole des Langues Orientales) di Paris, kerana ia akan menjadi kawasan kepentingan. Dia merasakan bahawa ujian itu tidak sukar, tetapi dia gagal. Kemudian beliau sedar bahawa, oleh kerana dia adalah Muslim Algeria, sebab di sebalik ini adalah lebih bersifat politik, bukannya intelektual. Tidak mempunyai peluang untuk terus dalam bidang ini, Bennabi mendaftar di sebuah institut Kejuruteraan, yang, sememangnya, menukar pelan akademik. Walau bagaimanapun, perubahan yang telah mendapat manfaat beliau amat. Melalui kajian sains, Bennabi menerima latihan yang baik pemikiran saintifik. Melalui kajian ini juga, beliau menjadi sedar kedudukan peranan penting dalam ilmu pengetahuan dalam memajukan tamadun Barat dan ia dipengaruhi kebimbangan beliau terhadap kemunduran ummah Islam. Kemudian, beliau nampaknya diilhamkan oleh idea untuk menjadi penyelamat ummah.
Tidak lama selepas kedatangannya ke Paris, beliau menyertai Bab Paris Pertubuhan Belia Kristian untuk makan murah yang ditawarkan kepada ahli-ahlinya. Malah, apa yang dia dapat dalam Bab ini adalah lebih daripada hidangan yang murah. Sebagai seorang Muslim dalam sebuah pertubuhan Kristian adalah ujian pertama moral untuknya. Walau bagaimanapun, persekitaran ini membolehkan beliau untuk membangunkan kerohanian dan kebolehan beliau dalam analisis sosial.
Bennabi terhadap sufi dan cenderung untuk Wahhabisme dan gerakan Islah. Beliau dengan penuh bersemangat disebarkan idea Islah dan Wahhabisme di Paris. Walau bagaimanapun, tulisan-tulisannya menunjukkan bahawa dia lebih menjadi Islahi, dalam barisan yang sama dengan al-Afghani dan Abduh, lebih daripada satu Wahhabi. Beliau sangat aktif berkenaan dan membincangkan masalah Algeria dan dunia Islam dengan Afrika Utara yang lain. Beliau menyertai Persatuan Pelajar Maghrib. Kuliah pertama beliau dalam persatuan, yang bertajuk "Mengapa Kami adalah orang-orang Islam?" Dan lain-lain aktiviti beliau membawa beliau kepada banyak kesukaran di Perancis dan negara sendiri. Beliau mencurigakan diselia oleh pihak berkuasa sejak itu. Tetapi, dia terus mengekalkan keprihatinan beliau dan membangunkan pemikiran sistematik untuk mencari sebab di sebalik kemunduran ummah dan kemudian untuk menyediakan penyelesaian bersepadu dan berkesan untuk.
Pada tahun 1931, Bennabi berkahwin dengan seorang wanita Perancis, Khadijah. Dia adalah seorang wanita yang bijak dan membantu Bennabi untuk menguruskan pendapatan sederhana kewangan dan berasa selesa di rumah. Dia bermotivasi suaminya untuk memahami dan belajar tentang tamadun Perancis. Bennabi tidak mendapat apa-apa kanak-kanak dari dia sehingga dia meninggal dunia pada awal tahun tujuh puluhan.
Bennabi, dan felo pelajar Arab beliau sedar dan dipengaruhi oleh idea Shakeeb Arslan Pan-Arabism, melalui surat khabar dari Geneva kemudian. Ia seolah-olah bahawa dia Arabism tidak lebih daripada Islamisme. Beliau menyertai persatuan rahsia pelajar-pelajar Arab, yang menurut Bennabi, merupakan awalan Liga Arab. Dia sendiri bertindak sebagai wakil Algeria dalam organisasi yang rahsia, walaupun tidak meneruskan penglibatan beliau kemudian apabila beberapa ahli-ahlinya yang didapati dan terlibat dalam Liga.
Beliau bersimpati dengan idea-idea dan aktiviti-aktiviti Benbadis dan Jam'iyat al-Ulama. Tetapi dia menjadi kecewa dengan beliau untuk strategi beliau pada tahun 1936 untuk menyertai ahli politik sekular dalam perjalanan mereka ke Paris sebagai wakil Algeria. Bennabi mengutuk lawatan itu dan beliau telah bertemu secara langsung Benbadis dan beberapa ulama lain. Dia mengkritik mereka tentang penginapan mereka di hotel yang mahal untuk berunding dengan Perancis dan kira-kira rendah diri mereka kepada ahli-ahli politik sekular untuk menyertai mereka ke Paris.
Acara ini telah terjejas Bennabi banyak dan dia hilang mood untuk mengkaji dan penulisan untuk kadang-kadang. Bennabi berharap, dengan kawannya, Hammuda Ben Avoid, khalifah Jam'iyat al-Ulama, kerana keupayaan untuk menjalankan peperangan politik dan mengekalkan kecenderungan Islahi pada masa yang sama mereka. Beliau sentiasa tertanya-tanya, mengapa para ulama dan orang-orang yang telah dibentuk oleh pendidikan tradisional tidak dapat melaksanakan tugas-tugas besar?
Bennabi terus pelajaran dan aktiviti di Paris. Kajian beliau telah berjinak dengan idea dan Nietzsche penemuan Einstein. Beliau teruja dengan beberapa penemuan kontemporari, seperti eksperimen yang pertama siaran TV dan eksperimen saintifik oleh George Claude yang menggunakan haba laut untuk menghasilkan tenaga. Dia bertanya kepada dirinya itu, "Jika mereka menggunakan haba laut, mengapa kita tidak menggunakan haba pencuci mulut?"
Pada tahun 1938, beliau bekerja sebagai seorang guru untuk pekerja Algeria buta huruf di Marseilles. Beliau menikmati dan mempelajari kesan pengajaran kepada orang-orang pekerja. Beliau memelihara beberapa perubahan dalam kemunculan pekerja selama sembilan bulan ajarannya. Penampilan liar mereka menjadi lebih manusia dan kecenderungan mereka untuk keluar dari mulut mereka membuka berkurangan. [5] Ini akan membantu beliau untuk membangunkan konsep tentang hubungan antara idea-idea dan budaya. Bagaimanapun, beliau tidak lama selepas itu dilarang untuk mengajar oleh pihak berkuasa. Beliau kecewa dan memutuskan kembali kepada Tibissa, tetapi juga mendapati kesukaran. Dia merasakan bahawa dia kehilangan harapan setiap, kecuali untuk perang dunia untuk memecah dan mengubah segala-galanya.
Terdesak, beliau memutuskan untuk kembali ke Bahasa Perancis pada tahun 1939 dan tidak kembali semula ke negaranya sehingga ia mendapat kebebasan. Sebagai kapal yang bertolak dari pantai Algeria, beliau bercakap dengan tanah, "Oh tanah undutiful: anda memberi makan kepada orang asing dan meninggalkan anak-anak anda untuk kelaparan. Saya tidak akan kembali kepada anda jika anda tidak menjadi bebas. "
Satu mungkin soalan sikapnya untuk meninggalkan negara dan tunggu untuk kemerdekaan, tidak berjuang bersama-sama dengan kaumnya untuk kebebasan tanah. Walau bagaimanapun, ia tidak kelihatan seolah-olah dia adalah seorang yang tidak bertanggungjawab. Dia mungkin kecewa dengan sikap kaumnya untuk tidak menggunakan strategi yang sistematik dalam perjuangan mereka dan mengubah masyarakat dan budaya mereka dari dalam. Bagi Bennabi, kemerdekaan tidak adalah penyelesaian untuk Algeria, jika mereka masih dalam keadaan "colonizability". Oleh itu, beliau memutuskan untuk membuat apa yang dia boleh lakukan di dalam kapasiti beliau sebagai seorang tokoh intelektual.
Kita tidak tahu aktiviti beliau semasa Perang Dunia Pertama. Tetapi selepas perang, Bennabi mula merakamkan pemikiran beliau di dalam buku-buku. Beliau telah menerbitkan Le Phenomene Coranique pada tahun 1946, Labbaik (novel) pada tahun 1947, Les Syarat de la Renaissance pada 1948 dan La Seruan de l'Islam pada tahun 1954. Melalui buku-buku tersebut, beliau cuba untuk menyatakan beberapa peraturan teori untuk menghidupkan kembali gerakan Islah. Malangnya, untuk tulisan-tulisannya, Bennabi menerima tamparan kritikan dan tuduhan sebagai penjajah pro oleh ulama, nasionalis dan komunis. Beliau telah disalahfaham oleh Algeria rakan-rakan. Beliau kecewa, tetapi juga menjadi lebih bertekad untuk menyatakan pandangan beliau. Dia pergi ke Algeria pada tahun 1948 dan menyampaikan dua kuliah, masing-masing dalam bahasa Arab dan Perancis, untuk menerangkan persamaan tamadun.
Pada tahun 1956, 2 tahun selepas permulaan perang Algeria, [6] Bennabi berhijrah ke Mesir sebagai satu cara untuk beliau menjadi sehampir mungkin kepada negara. Dia mendapat sokongan daripada pihak berkuasa Mesir dan beberapa buah buku beliau telah diterbitkan di sini. Beliau tidak pernah putus asa lampiran beliau ke negara ini. Walaupun, sebelum ini di dalam bukunya beliau dikagumi Hasan al-Banna dan al-Ikhwan al-Muslimin (Ikhwan Muslimin), beliau tidak menunjukkan simpati beliau kepada Ikhwan yang ditekankan di bawah rejim Jamal Abd an Naser-. Sokongan kewangan beliau datang dari pihak berkuasa di Mesir dan hubungan rapat beliau dengan Hasan Ahmad Baquri, 1 ahli diusir al-Ikhwan, dan dengan Mahmoud Indonesian, 1 cendekiawan Islam yang membenci al-Ikhwan, adalah jelas yang sebab senyap beliau pada penindasan atas Naser. organisasi.
Algeria mencapai kemerdekaan pada tahun 1962. Bennabi kembali ke negara itu pada tahun berikutnya. Beliau dilantik sebagai Pengarah Pengajian Tinggi pada tahun 1965, tetapi dipecat dari kedudukannya dua tahun selepas itu. Bennabi tidak dibenarkan untuk perjalanan keluar dari negara ini oleh pihak berkuasa. Tetapi, beliau terus aktiviti intelektual di Algeria.
Pada tahun 1971, beliau telah dibenarkan untuk pergi haji ke Mekah bersama isteri dan tiga anak perempuan. Beliau mengembara kira-kira tujuh bulan dan melawat kawan-kawannya di Mesir, Syria, Lebanon, Libya, dan Tunisia. Dia mungkin merasakan bahawa ia adalah peluang terakhir untuk memenuhi felo semasa hidupnya. Di Lebanon, melalui Mahkamah Tripoli, beliau mencatatkan dokumen undang-undang di mana dia memberi kawannya, Masqawi Omar, kuasa mutlak terhadap buku beliau dalam peristiwa kematiannya. Di Arab Saudi, semasa penerimaan dengan Raja Faisal, beliau bercakap tentang kurangnya kebebasan di Algeria. Beliau meninggal dunia pada bulan Oktober 1973 di rumahnya di Algiers hanya dua tahun selepas kembali dari haji.
Pemikiran Bennabi, pada Tamadun
Walaupun latar belakang akademik kejuruteraan, semua buku beliau adalah berkaitan dengan sains sosial, budaya, sejarah, atau tamadun. Oleh itu, adalah lebih sesuai untuk menimbang beliau sebagai ahli sosiologi dan ahli sains sosial dan bukannya sebagai seorang saintis semula jadi. Dia telah menjalankan usaha intelek beliau semasa hidupnya untuk mencari dan memahami kaedah-kaedah yang mengawal fenomena sosial tamadun.
Secara bertulis, beliau jarang sekali menggunakan sebutharga. Dia berinteraksi dengan pemikiran ramai, tetapi menghasilkan 1 asal beliau sendiri. Walau bagaimanapun, beliau amat dipengaruhi oleh Ibn Khaldun dan Arnold Toynbee pada idea tamadun. Kita dapat melihat banyak persamaan dalam pemikiran mereka, tetapi Bennabi mendapat kelebihan dari banyak penemuan saintifik dalam era beliau dan dia boleh membangunkan idea-idea ke dalam skim sendiri.
Mengenai keadaan sosial rakyat dan "keunggulan" Barat semasa hayatnya, Bennabi memilih sikap sendiri bebas ke arah itu. Beliau mengkritik umat Islam yang cenderung untuk mengkaji budaya dan tamadun Barat dari dua ekstrem: sama ada suci dan tulen, atau bersifat duniawi dan rasuah [7] Dia sendiri tidak berasa lebih baik dan tidak lebih rendah kepada Barat. Kebangkitan tamadun Barat dan kemerosotan umat Islam masyarakat dilihat olehnya dalam konteks sejarah normal. Beliau yakin untuk kemungkinan kebangkitan umat Islam dan cuba untuk mencari cara yang sistematik dan bermakna untuk mencapai.
Untuk menjelaskan teori beliau, Bennabi telah mencipta terma sendiri: seperti lelaki selepas Dinasti Almohad, rajul al-fitra, rajul kharij al-hadara, colinizability, dan lain-lain perkataan atau istilah ini tidak lain daripada nama dia diciptakan untuk menerangkan idea-idea tertentu . Bagi beliau, penggunaan nama-nama ini perlu untuk membuat penjelasan konsep yang jelas dalam konteks budaya mereka. Bennabi mempunyai penjelasan sendiri mengenai proses bagaimana perkataan atau nama muncul ke dalam kewujudannya di alam pengetahuan manusia.
"Nama [...] adalah definisi pertama objek kerana ia memasuki sfera kesedaran kita," jelas beliau. Kesedaran kita adalah seperti rumah api yang terang meliputi kawasan sekitarnya. Kawasan gelap di luar skop cahaya adalah tidak sedarkan diri kita. Apa sahaja objek termasuk dalam lingkungan cahaya itu, ia menjadi sesuatu idea, yang memasuki sfera pengetahuan kami. Apabila memasuki kawasan ini cahaya, kehadirannya menjadi satu kewujudan yang sebenar. Kemudian watak ditakrifkan, dan nama akhirnya diberikan kepada objek itu. "Oleh itu, nama itu dianggap langkah pertama ke arah pengetahuan. Apabila anda menamakan 'objek', anda mengekstrak idea yang tertentu daripada itu. "Ia adalah dalam konteks ini kita perlu memahami" kelebihan "Adam mengatasi malaikat apabila Allah menghendakinya untuk memanggil objek oleh nama-nama mereka, seperti yang menerangkan dalam Al-Quran (al-Baqarah 31-32). [8] Di sini, kita dapat melihat bagaimana Bennabi cuba untuk menjalankan sifatnya sebagai manusia dengan menangkap penting "objek" yang jatuh ke dalam lingkungan kesedaran dalam peperiksaan masalah ketamadunan masyarakat.
Bagi Bennabi, "masalah mana-mana orang adalah bahawa tamadun." Oleh itu, apa-apa percubaan untuk menyelesaikan masalah rakyat perlu memberi tumpuan kepada tamadun. Semua masalah semasa bahawa beban Umma Muslim telah membangunkan kontingensi sejarah yang menyebabkan kekurangan teruk dalam budaya mereka. Ia bukan kebetulan, yang Charmers ular yang wujud dan dikelilingi diri mereka dengan kanak-kanak di Marrakich (Marocco) serta Samarkan. Ia adalah petunjuk bahawa masalah itu, pada dasarnya sosial, merupakan salah satu, dan bahawa penyebut bersama dalam apa yang dipanggil "masalah Algeria" atau "masalah Jawa" adalah sebenarnya satu masalah yang Islam. [9]
Abdul Hamid Ahmad Abu Sulayman membahagikan pendekatan kontemporari untuk menangani masalah-masalah Islam kepada tiga kategori, yang adalah "penyelesaian sejarah peniruan", "penyelesaian asing peniruan", dan "Islam kontemporari aÎÉlah". [10] relatifnya serupa ini, walaupun Bennabi tidak membuat pengkategorian yang jelas, kita boleh melihat bahawa Bennabi juga menyebut tiga pendekatan, termasuk pendekatan sendiri. Beliau mengkritik dua pendekatan pertama yang 'reformis' dan 'modenis' dan menawarkan pendekatan sendiri sebagai penyelesaian bagi masalah Islam. Beliau tidak memberi nama untuk penyelesaian sendiri, tetapi dari penjelasan beliau dalam beberapa buah buku beliau, pada pendapat saya, ia boleh dinamakan sebagai 'pendekatan ketamadunan analitikal'.
Bennabi kagumi reformis terdahulu, seperti al-Afghani dan Abduh, tetapi mereka telah gagal, dan sebagai modenis, kerana mereka tidak pernah ditetapkan tamadun sebagai sasaran. Gerakan reformis dan modenis adalah kekurangan metodologi dan pemikiran saintifik. Intelektual yang sering mengkritik musuh luar, tetapi mengabaikan sebab-sebab perpecahan dalaman. Usaha mereka ke arah pelbagai isu politik dan bukan memeriksa keadaan sejarah secara keseluruhan.
Bennabi menganggap Jamal ad-Din al-Afghani sebagai perintis sebenar yang bangun masyarakat Islam, kerana dia telah mengumumkan Islam, dan bukan suku, sebagai titik permulaan. Al-Afghani yang pertama untuk mengambil risiko bercakap tentang fungsi sosial nabi di dunia jatuh selepas Dinasti Almohad. Walau bagaimanapun, idea al-Afghani telah tidak dibangunkan dari pelan metodologi yang kukuh. Beliau telah lebih aktivis politik yang bertujuan untuk menyembuhkan masyarakat melalui pembaharuan undang-undang dan institusi, tanpa niat untuk menukar atau memperbaharui individu selepas Dinasti Almohad.
Bagi Bennabi, Abduh Muhammad 'adalah lebih sesuai untuk dipertimbangkan sebagai reformis, dan bukannya al-Afghani. Bagaimanapun, beliau tidak bersetuju dengan percubaan teologi pembaharuan ummah melalui kuliah dan bukunya, Risala al-Tauhid. Bagi Bennabi, malah umat Islam selepas Dinasti Almohad tidak pernah meninggalkan kepercayaan mereka walaupun pada hakikatnya bahawa mereka telah kehilangan kuasa yang diilhamkan oleh ia. Masalah yang sebenar, maka tidak adalah dalam "bagaimana untuk mengajar yang suci umat Islam itu", tetapi agak dalam "bagaimana untuk memulihkan itu keberkesanan dan yang impuls sosial iman itu." Dalam erti kata lain, "masalah itu tidak adalah bagaimana untuk membuktikan Tuhan kewujudan Islam, tetapi bagaimana untuk membuat dia rasa bahawa kewujudan-Nya mengisi jiwanya sebagai sumber tenaga. "Bennabi berpendapat bahawa hujah teologi yang dibangunkan oleh Abduh hanya menggantikan" masalah psikologi "dengan" masalah teologi ", yang tidak membantu untuk menghadapi isu segera fungsi sosial agama.
Dalam gerakan pembaharuan secara umum, yang disokong juga oleh pemimpin intelek seperti Arslan, al-Kawakibi dan Ahmad Riza, terutamanya berkenaan dengan menyediakan umat Islam dengan cara pertahanan diri dan pembenaran diri, bukan hanya mengubah keadaan serta-merta sosial ummah. Mereka gagal untuk menyembuhkan diri mereka ciri-ciri negatif jawatan-Dinasti Almohad dan mereka tidak pernah melihat diri intelektual, budaya dan psikologi untuk menyiasat punca sebenar keruntuhan masyarakat mereka. Selain itu, mereka juga faedah yang lebih dalam teori daripada amalan, lebih dalam perkataan daripada tindakan. Walau bagaimanapun, kritikan terakhir ini juga perlu dialamatkan kepada Bennabi sendiri.
Dalam berhadapan dengan krisis masyarakat, pendamai telah membelanjakan dekad merawat pelbagai gejala dan bukannya penyakit sebenar. Kemudian, untuk menyembuhkan masalah mereka, umat Islam telah mengambil pil untuk kejahilan, sejenis ubat untuk kemiskinan, dan ubat-ubatan untuk penjajahan. Mereka membina sebuah sekolah di sini, menuntut kemerdekaan di sana, dan menubuhkan sebuah kilang di tempat yang ketiga. Hasilnya sememangnya, jauh dari mengubati penyakit atau mewujudkan tamadun. [11]
Mengenai gerakan modenis, Bennabi menganalisis secara umum tanpa membincangkan pandangan pemimpin satu demi satu. Bagaimanapun, beliau meletakkan nama Taha Husein dan Sayyid Ahmad Khan ke dalam kategori ini. [12] Bennabi mengkritik modenis sebagai mahu umat Islam menjadi imitators atau pelanggan tamadun yang membuka pintu kedai-kedai yang lebih daripada sekolah-sekolah. Beliau juga mengkritik kecenderungan mereka untuk mengikuti Barat dan unselectively meminjam ciptaan untuk memodenkan masyarakat.
Bagi Bennabi, orang Eropah tidak datang ke Timur sebagai pemoden, tetapi sebaliknya sebagai penjajah. Imperialisme Barat tidak pernah berniat untuk menyuraikan unsur-unsur budaya Eropah, tetapi untuk mengeksport bahan sendiri "sampah" untuk membuat dijajah hamba ekonomi Eropah. Oleh itu, beliau menolak idea barat. Memperoleh tamadun tidak pernah bermaksud tiruan buta model Barat, atau mengorbankan identiti unik, warisan dan sejarah ummah Islam.
Malah, beliau mengakui bahawa pembangunan yang betul dan boleh memberi inspirasi dan digalakkan dengan meminjam dari Barat. Beliau percaya tamadun yang tidak boleh dicipta secara berasingan daripada pengalaman manusia yang lain. Tamadun Kristian telah mendapat manfaat daripada tamadun Islam itu sendiri telah dipelihara daripada interaksi dengan budaya lain seperti orang-orang Yunani dan India. Walau bagaimanapun, ini bukan merupakan titik permulaan untuk menyembuhkan masalah Islam.
Yang harus ingat bahawa masalah sosial mempunyai aspek-aspek sejarah. Apa yang sesuai dengan masyarakat yang diberikan di peringkat yang diberikan sejarahnya yang boleh membuktikan tidak sesuai untuk di lain. Oleh itu, ia adalah berisiko untuk mengamalkan Amerika atau penyelesaian Marxsis, sebagai contoh, untuk menyelesaikan masalah dalam dunia Islam, kerana masyarakat berada di tahap pembangunan yang berbeza dan sikap dan objektif yang berbeza. [13] keberkesanan penyelesaian tidak boleh dipisahkan dari konteks sejarah dan budaya masyarakat yang diberikan. Ia adalah bergantung kepada keadaan psikologi dan sosial, yang berbeza dengan masa dan tempat. [14] Oleh itu, hanya meminjam cara dan pandangan negara-negara maju untuk memperbaiki kemunduran masyarakat Islam adalah satu dasar yang cuai dan tidak akan dapat berfungsi dengan baik .
Satu lagi masalah yang diperhatikan oleh Bennabi adalah interaksi Islam dengan Barat. Orang Islam sepatutnya menggunakan interaksi ini untuk mencari semangat tamadun Barat. Malangnya, pelajar Islam tidak mengalami Eropah, tetapi telah kandungan untuk membaca, dalam erti kata lain, untuk belajar dan bukannya untuk memahami. Beliau melihat peringkat puncak masyarakat Barat, tetapi tidak sedar evolusi. Dengan itu dia masih jahil tentang sejarah tamadun. Dia pergi ke Eropah hanya untuk mendapatkan ijazah universiti atau untuk memenuhi rasa ingin tahu yang dangkal, tidak untuk mencari semangat Barat. [15]
Setakat ini, kami telah membincangkan pengkritik Bennabi kepada beberapa pendekatan dalam memperbaiki keadaan ummah. Apakah larutan sendiri? Seperti yang kita tahu, tamadun mempunyai sebuah tempat yang sangat penting dalam sistem pemikiran Bennabi. Ia adalah penting untuk mengetahui definisi pertama tamadun. Tamadun, menurut Bennabi, adalah hasil idea hidup yang dinamik, yang menggerakkan masyarakat pra-bertamadun untuk memasuki sejarah dan membina satu sistem idea-idea yang sesuai untuk archetypes. Supaya masyarakat selepas itu, membangunkan persekitaran budaya yang sahih, yang kembali mengawal semua ciri-ciri yang membezakan masyarakat tersebut daripada budaya dan tamadun lain.
Di tempat lain, beliau menjelaskan bahawa, dalam takrif yang ringkas, tamadun tidak timbunan pelbagai jenis objek. Sebaliknya, ia adalah keseluruhan harmoni benda dan idea dalam hubungan pelbagai kegunaan, cara yang pelik, dan tempat terbatas. Beliau juga mentakrifkan tamadun sebagai "jumlah moral serta keadaan-keadaan materialis yang membolehkan sebuah masyarakat yang diberikan untuk memberikan setiap seorang daripada anggotanya dengan segala jaminan yang perlu untuk pembangunan sosial." [16]
Dari kedudukan ini penting tamadun, ia adalah penting bahawa Islam menentukan kedudukan mereka mengikut kitaran sejarah mereka sendiri dan mengaitkan masalah mereka kepada rentetan sejarah tertentu dan dunia boleh bergerak ke arah yang betul. Menyebut tentang kitaran sejarah, sebagai Ibn Khaldun dan Toynbee, Bennabi juga percaya dalam jangka hayat tamadun. Masyarakat manusia, seperti individu manusia, mempunyai jangka hayat tertentu dan mereka tertakluk kepada undang-undang yang sama kelahiran, pertumbuhan dan kereputan. [17] Tidak hanya mengulangi idea ini, Bennabi juga telah membangunkan konsep sendiri tiga peringkat schematization. Beliau percaya bahawa setiap tamadun mempunyai tiga peringkat yang akan menjalani, yang Peringkat Spiritual, Peringkat Rasional dan Peringkat naluri.
Peringkat rohani berlaku apabila idea yang rohani atau agama muncul, dan kemudian ia subjugates dan menyekat naluri manusia. Naluri ini akan berdisiplin menjalin hubungan yang berfungsi untuk agama. Hasilnya, kehidupan kawalan potensi individu rohani. Bennabi berpendapat bahawa peringkat rohani sejarah Islam telah bermula dari urut Nabi Muhammad (saw) untuk peperangan Siffin. Dalam tempoh ini, rangka minda dan sikap terhadap kehidupan masyarakat terutamanya rohani. Beliau menegaskan bahawa hanya semangat memberi kemanusiaan peluang untuk bangkit dan maju, untuk membentuk tamadun. Apabila semangat kehilangan, tamadun jatuh.
Kerana masyarakat terus mengamalkan prinsip-prinsip agama dan bersepadu bon dalaman, agama akan merebak di seluruh dunia. Tamadun Islam bertolak, sebagai daya memandu, dari kedalaman jiwa-jiwa, merebak secara mendatar di atas bumi, dari pantai Atlantik ke sempadan China. Walau bagaimanapun, pada masa ini, yang baru diwujudkan keperluan dan cabaran yang dirangsang kapasiti dan kreativiti masyarakat. Sebagai sains dan seni berkembang, sebab menjadi daya kawalan, dan masyarakat naik ke arah puncak kitaran tamadun. Tetapi, sebab tidak akan mampu untuk mendisiplinkan naluri seperti yang berkesan sebagai roh lakukan pada peringkat pertama. Oleh itu, naluri mula beransur-ansur untuk mendapatkan kebebasan dan pengaruh masyarakat ke atas individu yang menurun.
Peringkat ketiga ialah peringkat naluri. Peringkat ini ditandai dengan kelemahan dan rasuah. Ini tidak dapat dielakkan kerana naluri dilepaskan. Sebab telah hilang fungsi sosial sebagai manusia kehilangan ketegangan iman mereka. Oleh itu, masyarakat memasuki kegelapan sejarah sebagai kitaran hujung tamadun. Bagi Bennabi, masa Ibn Khaldun adalah titik perubahan dari peringkat rasional untuk peringkat naluri sejarah Islam. Masyarakat Islam telah berkurangan dari masa itu sehingga sekarang. Bennabi menamakan Islam yang tinggal dalam tempoh ini sebagai seorang lelaki selepas Dinasti Almohad (insan ma ba'da al-Muwahhidin). [18]
Peringkat RasionalMasa Ibn KhaldunTahun 38 H. (Siffin)Kitaran Bennabi, Tamadun Islam
Islam era Bennabi itu, dan juga sekarang, tinggal di peringkat ketiga. Mereka adalah orang pasca-Amohads yang masyarakat telah berkurangan dan mereput. Walau bagaimanapun, Bennabi percaya bahawa umat Islam boleh mengulangi kitaran sejarah mereka dan bangkit semula. Untuk ini, ciri-ciri yang reput manusia pasca-Dinasti Almohad perlu dikaji secara saintifik dan kemudian yang perlu dielakkan. Memberi tumpuan kepada faktor-faktor luaran bukan merupakan penyelesaian untuknya. Dalam menjelaskan masalah penjajahan di dunia Islam, sebagai contoh, Bennabi percaya kemerdekaan tidak adalah jawapan, selagi "colonizability" dalam dunia Islam masih wujud. Selain itu, untuk menyelesaikan masalah ummah, semangat Islam harus digunakan sekali lagi untuk disiplin dan mengawal naluri individu-individu dalam masyarakat Islam. Dalam melaksanakan ini, yang sentiasa harus sedar untuk mengarahkan usaha mereka untuk tamadun.
Tamadun mempunyai kedudukan utama dalam sistem pemikiran Bennabi. Dia menciptakan persamaan sendiri untuk tamadun:
Manusia (Insan) + Tanah (Turab) + Masa (Waqt) = Tamadun (hadarah)
Bennabi agak berhati-hati dalam memilih istilah. Sebagai contoh, beliau memilih istilah tanah (Turab) daripada bahan atau perkara (madda),. Beliau mengelakkan perkara panjang (madda), kerana dalam etika menentang semangat; dalam sains ia berbeza dengan tenaga; dan dalam falsafah, ia adalah bertentangan dengan idealisme. Selain itu, ia mempunyai kecenderungan yang materialistik. [19] Walau bagaimanapun, apakah yang dimaksudkan tanah di sini?
Tanah perkataan (Turab) boleh ditafsirkan dari sudut pandangan Islam sebagai bumi, dunia atau alam semesta yang Allah telah menciptakan bagi manusia untuk mendapatkan, menggunakan dan membangunkan. Ia menekankan konsep wazir (istikhlaf) yang melibatkan tanggungjawab manusia untuk menggunakan dunia ini dan membangunkan ia dalam had seumur hidup. [20]
Tanah perkataan bermakna dalam erti kata yang lebih luas, semua bahan mentah. Ia termasuk tanah, sumber utama makanan dan khasiat manusia. Semua tamadun manusia bermula dengan pertanian dan penggunaan sumber asli adalah penting untuk kewujudan manusia.
0 comments